အခုတော့ မမတို့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ တော်ရအောင်နော်

“ဟာ” ကျနေ့ာရင်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်း အူတွေ သဲတွေ ဗြောင်းဆန် သွားတယ်။ မမသူဇာရယ်လေ အပြေးအလွား ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထဘီလှန် ပင်တီ အောက်ဆွဲချလို့ ဘယ်ချိန်ထဲက အောင့်ထားမှန်း မသိတဲ့ ဆီးတွေကို တဖြောဖြော မြည်အောင် ပန်းချနေတာ။ နွေမို့ ပူတယ် ဆိုပြီး နေ့ခင်းအချိန် အိမ်နောက်က ပိတောက်ပင်ရိပ်မှာ ကြိမ်ပက်လက် ကုလားထိုင်လေး ကို စံပါယ်ရုံလေးတွေကြား ချပြီး ဇိမ်ကျနေတုန်း ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် ဆိုတဲ့ ပြေးလာတဲ့ ဖိနပ်သံ အဆုံး ကျနော့်ညာဘက် ၅ ပေလောက် အကွာ စံပါယ်ရုံဘေးကို မမသူဇာ တစ်ယောက် အထက်ကပြောခဲ့သလို အန္တရာယ်ကိစ္စ လာရှင်းတဲ့ မြင်ကွင်း။

အမွေး မဲမဲတွေကြားက ပြူးနေတဲ့ အစိကြီးနဲ့ ခုံးထနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို တအံ့တသြနဲ့ ကျနော်လဲ အသက်မရှူမိအောင် ငေးနေမိတယ်။ အသက်သာ မရှူတာ ပေါင်ကြားက ညီက အတင်း ခေါင်းထောင် ကြည့်တာ။ သေးစ ပေါက်တုန်းကတော့ ကိုယ့်ဟာကို ငုံံကြည့်နေပြီး ဆီးကုန်ခါနီး ဝေဒနာသက်သာမှ ဘေးဘီ လျှောက်ကြည့်မှ ကျနော့ကို မြင်သွားတော့တယ်။ “အို ” ဆိုပြီး ထရမလို ထိုင်ရမလို ပြာယာခတ်နေမှ ကျနော်လဲ မျက်နှာလွဲဖို့ သတိရတော့တယ်။ ကျနော် ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ မမသူဇာ မရှိတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရင်ကတော့ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေသလို ဘွားဖက်တော်ကလဲ အလိုမကြလို့ ငိုတောင် ငိုပြနေတယ်။ အဲ့ညက အိပ်မယ် ကြံတိုင်း မမသူဇာ စောက်ဖုတ်ကြီးပဲ မြင်ယောင်နေလို့ နောက်ဆုံး ရေအိမ်ဝင်ပြီး ထုပစ်လိုက်မှပဲ အိပ်လို့ရတော့တယ်ဗျာ။ နောက်အခန်းကြမှ ကျနော်နဲ့ မမသူဇာတို့ အဖြစ်ကို ပြောပြပါမယ်။

ကျနော့်အဖြစ်လေးကို အရင်ပြောပြခဲ့ပေမယ့် ကျနော့အကြောင်းကို မပြောရသေးတာမို့ အရင်ဆုံး ကျနော့ရဲ့အကြောင်းလေး ပြောပါရစေနော်။ ကျနော့်နာမည်က ကောင်းထိုက်။ အိမ်ကရော ရင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကပါ ကျနော့်ကို ကောင်းလို့ပဲ ခေါ်ကြပါ တယ်။ ကျနော့်ဖေဖေက ဦးလှကောင်း ဌာနတစ်ခုက စာရေးကြီး တစ်ယောက်။ ဖေဖေက အသားလတ်လတ် အရပ်မြင့်မြင့် ခန့်ညားတည်ကြည်တဲ့ ရုပ်ရည်နဲ့ မေမေကတော့ ညိုတဲ့ဘက် လိုက်တယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၃ လက်မလောက် ခါးသေး ရင်ချီ မိန်းမလှ အင်္ဂါနဲ့ပြည့်စုံတယ်။မေမေ နာမည်က ဒေါ်ခင်မြင့်ပါ။ ကျနော့်မှာ အစ်မတစ်ယောက် ရှိတယ်။ အစ်မ နာမည်က မေနှောင်းတဲ့။ မမနဲ့ ကျနော်က အသက် ၄ နှစ် ကွာတယ်။ မမ မွေးပြီးတဲ့နောက် မေမေ့မှာ ကိုယ်ဝန်မရတော့လို့ နောက်ထပ်ကလေး မရတော့ဘူးတောင် ထင်နေကြတာ။

နောက်မှ ကျနော့်ကိုမွေးတာ။ ယောက်ျားလေးလဲ ဖြစ်ပြန်ဆိုတော့ အားလုံးက ဖူးဖူးမှုတ်ပေါ့။ မမကလဲ အဖေ အမေတွေဆီက အမွေရထားလို့ မိန်းမချော စာရင်းဝင်ပဲလေ။ မမက ဆယ်တန်းကျတာနဲ့ ဆက်မတက်ဘဲ အပ်ချုပ်သင်ပြီး ကိုယ်ပိုင်အပ်ချုပ်ဆိုင်လေးကို ဈေးထဲမှာ ဖွင့်ထားပါတယ်။ တပည့်အဖြစ် မမသူဇာကို ခေါ်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆယ်တန်း အောင်ပြီးတာနဲ့ သူငယ်ချင်း အောင်မျိုးတို့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်မှာ ဝင်လုပ်ပြီး စာပေးစာယူနဲ့ပဲ ကျောင်းဆက်တက်တာ ဒုတိယနှစ် မြန်မာစာ ကျောင်းသားပေါ့။ ကျနော်က အသားက အမေတူလို့ နည်းနည်း ညိုတယ်။ အရပ်က အဖေ့လိုပဲ ၅ပေ ၈လက်မ။ မျက်လုံး မျက်ခုံး ကောင်းကောင်း ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင် မဟုတ်သော်ငြားလဲ တော်တော်များများ မိန်းကလေးတွေက ရေလာမြောင်းပေးချင်နေကြတယ်။

ဒါနဲ့ ကျနော့်မင်းသမီးလေး ဖြစ်လာမယ့် မမသူဇာအကြောင်း ပြောရအုန်းမယ်။ မမသူဇာက ကျနော့အစ်မနဲ့ ရွယ်တူဘဲ။ ဒါပေမယ့် ကံမကောင်းတာက မမသူဇာ ၂၀ ရွယ်မှာ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့ ခိုးရာ လိုက်ပြေး ဖူးတယ်။ မိဘတွေကလဲ သဘောမတူ သူ့ယောက်ျားကလဲ ဆေးသမား နောက်ဆေးမှုနဲ့ ထောင်ကျ၊ ထောင်ထဲမှာသေ၊ ဒုက္ခတွေပွေပြီး အဖေအမေအိမ် ပြန်ရောက်လာခဲ့တာပေါ့။ ဘဝ အကျိုးပေး မကောင်းပေမယ့် မမသူဇာက အလှ အကျိုးပေးကတော့ မိုက်တယ်။ အရပ်က ၅ ပေ ၂လက်မ နည်းနည်းလေး ပုတယ် ဆိုရပေမယ့် ကိုယ်အတိုင်းအတာကတော့ ၃၄. ၂၈. ၃၈ ဘာလို့ အဲ့လောက် သိရသလဲ ဆိုတော့ သူတို့တွေက စက်ချုပ်သမားတွေလေ သူများတိုင်းရင်း မိန်းကလေးပီပီ ကိုယ့်ပစ္စည်းလဲ တိုင်းကြည့်ကြပြီး အချင်းချင်းပြောနေကြတာကို ကြားပြီး သိတာ။

မမသူဇာက နှုတ်ခမ်းရဲ့ ဘယ်ဘက်အပေါ်မှာ မှဲ့လေးတစ်လုံးနဲ့ ကော့နေတဲ့ မျက်တောင်အောက်က မျက်လုံးရွဲကြီးတွေက မြင်သူ ရင်ဖိုစရာပေါ့။ မမသူဇာရဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးက တွဲတွဲလေး အဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို တပ်မက်စွာ စုပ်နမ်းချင်မိတယ်။ ကျနော် ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင် လုပ်နေတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိမှ မမဆီကို မမသူဇာ အလုပ် ဝင်တာ။ မမဆီ အလုပ်စဝင်ကတည်းက မမသူဇာရဲ့အလှကို ကျနော် ညိတွယ်နေခဲ့တာ။ လူကလဲ လူလားမြောက်စအရွယ် လေတိုက်လို့ သစ်ရွက်ကြွေတာတောင် ခံစားချင်တဲ့ အရွယ်လေ။ ကျနော့မမကို မမလို့ ခေါ်သလို သူ့ကိုလဲ ကျနော်က မမသူဇာလို့ပဲ ခေါ်တယ်။

မမသူဇာက တစ်ခါသေဖူး ပျဉ်ဖိုးနားလည်ဆိုသလို ယောက်ျားလေးတွေကိုဆို သိပ်ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်က ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်မှာကိုလဲ ဂရုပြုတာနေမယ်။ ကျနော့ကိုတော့ မမရဲ့မောင်မို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး ဆက်ဆံပါတယ်။ မမသူဇာကို ကပ်ချင်လို့ ကြံနေဖန်နေတဲ့ သူတွေတော့ အများသား တစ်ချို့လဲ မုဆိုးမမို့ အကဲစမ်းချင်ကြတာနေမယ်။ မျိုးအောင်ကတောင် “ဟေ့ကောင် မင်းအမ အလုပ်သမားက မိုက်တယ်ကွ” လို့ပြောလာသေးတယ်။ “မလုပ်ပါနဲ့ကွာ သနားပါတယ်” ဆိုတော့ “မင်း သနားတာ ငါသိတယ်” တဲ့။ ကျနော်လဲ သွားဖြဲပြနေလိုက်ရတယ်။ ကျနော် အလုပ်ကအပြန် မမကို ဆိုင်ဝင်ကြိုပြီး မောင်နှမနှစ်ယောက် အိမ်ပြန်နေကြလေ။

တစ်ခါတလေ ကျနော်ရောက်လို့ သူတို့ လက်စမပြတ်သေးရင် ထိုင်စောင့်ရတယ်။ အဲ့အခါမျိုးဆို ကျနော့ရှေ့မှာ ထလိုက်ထိုင်လိုက် ကုန်းလိုက်ကွလိုက် လုပ်နေတဲ့ မမသူဇာကို မသိအောင် ရှိုးရတာက အလုပ်တစ်လုပ်။ ညညကျရင် အလွတ်ရနေတဲ့ မမသူဇာရဲ့ကောက်ကြောင်းနဲ့ ညီတော်မောင်ကို ချော့ရတာ အခါခါ။ ပေါ်တင်လဲ မရှိတ်ရဲပြန်ဘူးဗျ။ အိမ်က အဖေ အမေနဲ့ မမက သဘောတူကြမှာ မဟုတ်မှန်း သိနေလို့။ ဒါပေမယ့် ကျနော်သူ့ကို ပြစ်မှားနေတာတော့ မမသူဇာ သိနေတယ်။ ဒါလဲ မိန်းကလေးတို့ တတ်အပ်တဲ့ မွေးရာပါ ပညာလား၊ ကျနော်ရဲ့ မထိန်းနိုင်တဲ့ အကြည့်ရိုင်းကြောင့်လား မပြောတတ်ဘူးဗျာ။ ကျနော် ခိုးကြည့်တာ မိသွားရင် မျက်နှာ လွဲလွဲသွားတယ်။

မမတို့ ခေါ်သလိုပဲ ကျနော့ကို ကောင်းလို့ပဲ ခေါ်ပါတယ်။  တစ်ရက် မနက်ပိုင်း အိမ်မှာ အန္တရာယ်ကင်း ဆွမ်းကပ်တယ်။ ဘုန်းကြီး သုံးပါးပေါ့။ နီးစပ်ရာ မိတ်ဆွေတွေလဲ ဖိတ်ပြီး ထမင်းနဲ့ ဧည့်ခံ ကျွေးမွေးတာမို့ မမသီတာက လာပြီး ဝေယျာဝစ္စ ဒါန ပြုတာ။ မနက်ခင်း တရားနာပြီး ဧည့်သည်တွေ ကျွေးမွေးလို့ နေ့လည်ထိ ဆေးကြ ကြောကြ သိမ်းကြ ဆည်းကြပေါ့။ ကျနော်ကတော့ နေ့ခင်း အရိပ်မှာ အနားယူ စာဖတ်နေတုန်း။အိမ်ထဲက ရေအိမ်မှာ လူဝင်နေလို့ မမသူဇာလဲ မအောင့်နိုင် မထိန်းနိုင်နဲ့ ကိစ္စလာအရှင်း ကျနော့ကို သက်သက်ပြသလို ဖြစ်သွားတာ။ အဲ့လိုဖြစ်ပြီး နောက်နေ့တွေ ဆိုင်ကို ကျနော်ရောက်ရင် မမသူဇာက မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဘူး။

ကျနော်ကလဲ သူ့မြင်ရင် သူ့ပစ္စည်းကိုပဲ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေတော့တာဘဲ။ နောက်လေးငါးရက်လောက် ကြာမှ ပြန်ပြီး စကားပြောတယ်။ ကျနော်လဲ မမသူဇာကို ဘယ်လိုကပ်ရမလဲ ဒါပဲတွေးနေတယ်။ ဆိုင်မှာက မမနဲ့ ဆိုတော့ မလွယ်ပြန်ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ရှေးကနည်းပဲ သုံးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ အာ့ကတော့ စာပေးတာပဲ။ ကျနော် စာရေးပြီး မမကို ပြန်ကြိုရင်း ဆိုင်ပိတ်ကူတဲ့အခါ သူ့ခြင်းတောင်းထဲ စာထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မမ မသိအောင် တစ်တောင်နဲ့တွက်တော့ မော့အကြည့်မှာ ခြင်းတောင်းထဲကစာကို မေးငေါ့ပြလိုက်တော့ မမသူဇာလေ အပျိုလေးလို ရှက်ပြီး မျက်နှာလေးကို ရဲလို့။ စာပေးထားခဲ့တဲ့ ညက တစ်ညလုံး အိပ်မပျော်ဘူး။ မမသာ ပြန်တုန့်ပြန်လာရင် ဘယ်လို ချစ်လိုက်မယ်နဲ့ အတွေးတွေနဲ့ မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်လို့ မနက်ကို မမလာနှိုးမှ နှိုးတယ်။

“ဟယ် ထတော့လေ ကောင်း ညက မအိပ်ဘဲ ဘာတွေ လုပ်နေလဲ” တဲ့ ရင်ထဲကတော့ မမသူဇာနဲ့ နှစ်ပါးသွားကနေတာ မမလို့ ပြန်ပြောပေမယ့် အပြင်မှာတော့ “ဟီး” လို့ ရီပြပြီး ထလိုက်ရတယ်လေ။ မနက်ဆို မမက အိမ်က အရင်ထွက်တယ်။ ကျနော်ကတော့ ၈ နာရီခွဲလောက်မှ ဆိုင်သွားတာ။ ဒီနေ့တော့ မနေ့က စာပေးခဲ့တဲ့ အခြေအနေ သိချင်လို့ “မမ ကောင်း လိုက်ပို့မယ်” ဆိုတော့ မမက ဘာဖြစ်လို့ဆိုတဲ့ မျက်နှာနဲ့ အကြည့်ကို “ကောင်း မျိုးအောင်နဲ့ လက်ဖက်ရည် သောက်ဖို့ ချိန်းထားလို့” ဆိုပြီး အကြောင်းပြလိုက်တယ်။ မမကို ဆိုင်ကယ်နောက် တင်ပြီး ဈေးကိုလာခဲ့တဲ့ လမ်းတလျှောက် မမသူဇာ ဘယ်လိုများ ကျနော့ကို တုန့်ပြန်မလဲလို့ တွေးရင်း ရင်ခုန်နေမိတယ်။

ဆိုင်ရောက်တော့ မမသူဇာက ဆိုင်ဖွင့်ထားနှင့်ပြီ။ မမနဲ့ အတူပါလာတဲ့ ကျနော့ကို မြင်တော့ မျက်နှာမထားတတ်သလိုနဲ့ စားပွဲပေါ်က ညှပ်လက်စ အဝတ်တွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေတယ်လေ။ မမက တစ်ခန်းကျော်က သူ့ရဲ့သူငယ်ချင်းဆီ အသွား ကျနော် မမသူဇာနားကပ်ပြီး “မမ စာဖတ်ပြီးပြီလားဟင်” ဆိုတော့ မမသူဇာက မမထွက်သွားတဲ့ဖက်ကို ကြည့်ရင်း မလုံမလဲနဲ့ “ကောင်း ညနေကြမှ စာရေးထားမယ် သွားတော့ မေနှောင်းသိရင် မကောင်းဘူး” တဲ့။ “အင်းပါ ကောင်း သွားပါ့မယ်.. မမသာ စာရေးထားနော်” ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျနော်လဲ မျက်စိမှိတ် ပြုံးပြတော့ မမသူဇာက သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းငုံ့ သွားတယ်။

တစ်နေကုန် အလုပ်သာ လုပ်နေရတယ် စိတ်က မမသူဇာဆီမှာ။ မျိုးအောင်ကတောင် “ဟရောင် ဒီနေ့ ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲကွ အလွဲလွဲ အချော်ချော်တွေချည်းဘဲ” တဲ့။ ညနေ အလုပ်သိမ်းတာနဲ့ ကမန်းကတမ်း ဆိုင်ကယ်ခွတော့ “ကောင်း ဆိုင်ထိုင်ရအောင်ကွာ” လို့ခေါ်တဲ့ မျိုးအောင်ကို “နောက်နေ့မှကွာ ခု သွားစရာရှိလို့” လို့ သူ့စကားတောင် မစောင့်ဘဲ ပြောရင်း ထွက်လာလိုက်တယ်။ ဆိုင်ရောက်တော့ မမမေနှောင်းက “ကောင်း ခဏ စောင့်အုန်းနော် လက်စသပ်လိုက်အုန်းမယ်” တဲ့။ ကျနော် ခေါင်းညိတ် ပြပြီး ဆိုင်ထဲက ထိုင်ခုံမှာထိုင်ရင်း မမသူဇာကို လှမ်းကြည့်နေမိတယ်။

လှလိုက်တဲ့ မမသူဇာရယ် ပန်းရောင် ဝမ်းဆက် အကြေသားလေးနဲ့ အောက်က ကောက်ကြောင်းအလှပန်းချီက ကြည့်မဝအောင်ပါပဲ။ မမသူဇာကလဲ ကျနော့ကို ခိုးခိုးကြည့်နေတာကို ကျနော် သိတယ်။ ခဏနေ ဆိုင်သိမ်းတော့ ကျနော်လဲ ပစ္စည်တွေကို ကူပြီး ဟိုရွေ့ဒီရွေ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ အဲ့ချိန်မှာပဲ မမသူဇာက စာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခု မမ မသိအောင် ကျနော့လက်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသွားတယ်။ ပျော်လိုက်တာဗျာ။ ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့အပျော်က အိမ်ရောက်လို့ အိပ်ရာထဲမှာ ဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ အငွေ့ပြန်ပြီး ပျောက်သွားတော့တယ်။ မမသူဇာ ရေးထားတာက ”ကောင်း မမ စာပြန်ရေး လိုက်တယ်နော်။ ကောင်းနဲ့ မမက မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကောင်းရယ်။ မမက တစ်ခုလပ်ပါ။ ကောင်းလို လူတစ်ယောက်နဲ့ မတန်တော့ပါဘူး။

မေနှေင်းနဲ့ ကောင်းမိဘတွေကလဲ ကြည်ဖြူမှာ မဟုတ်ဘူးလေ။ မမကိုချစ်ရင် ကောင်း မမကိုမေ့ပြီး မမထက် အစစအရာရာသာတဲ့ တစ်ခြားမိန်းကလေးကို ရှာပါ ကောင်း။ မမ ကောင်းကို ပြန်မချစ်သင့်လို့ မချစ်တာ နားလည်ပေးပါ။ ကောင်း ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ မမ” သွားပြီ စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာလေး ပြိုပျက်ပြီ။ ကျနော့ရင်ထဲမှာ နင့်နေတယ်။ ဘာလုပ်ရမလဲ မမသူဇာ ပြောသလို တစ်ခြား မိန်းကလေးတွေ ရှာရမလား။ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ကျနော် ချစ်တာ မမသူဇာ။ မမသူဇာကို ရအောင်ချစ်မယ်။ ဆုံးဖြတ်ချက် တစ်ခုချပြီး ကျနော် အခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်က အောက်ကိုအဆင်း မမက မြင်တော့ လက်ထဲက ဆိုင်ကယ်စီးဦးထုပ်ကို ကြည့်ပြီး။

“ကောင်း မောင်လေး အဲ့ဒါက ဘယ်သွားမှာလဲ” တဲ့ “အပြင်ခဏ မမ” လို့ပြောပြီး ထွက်လာလိုက်တယ်။ ထွက်လာကတည်းက ဆုံးဖြတ်ပြီးသား ဆိုင်ကယ်ကို မမသူဇာတို့အိမ်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မမသူဇာတို့က မြို့ရဲ့တောင်ဖက်ပိုင်း ကျနော်တို့က မြောက်ဘက်ပိုင်း။ ဆိုင်ကယ်နဲ့ ၁၆ မိနစ်လောက်တော့ စီးရတယ်။ မမသူဇာတို့အိမ်ရောက်တော့ ထဘီရင်လျားနဲ့ ရေစည်ဘေးမှာ ရေချိုးဖို့ လုပ်နေတဲ့ မမသူဇာ။ ကျနော့ကိုမြင်တော့ အံ့အားသင့်နေတယ်။ “ကောင်း မောင်လေး ဘာကိစ္စလဲ” တဲ့။ အိမ်ထဲက ဆိုင်ကယ်သံကြားလို့ ထွက်လာတဲ့ မမသူဇာ အမေကိုပဲ “ဒေါ်လေး မမမေနှောင်းက ကိစ္စ ရှိလို့တဲ့.. မမသူဇာကို လာခေါ်ခိုင်းလို့” ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်။ မမသူဇာ အမေက “သြော် ဟုတ်လား သမီးရေ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး လိုက်သွားလိုက်လေ” တဲ့။ ကျနော့ကိုလဲ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဟင်းအိုး တန်းလန်းမို့ဆိုပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် ပြန်ဝင်သွားတယ်။

ကျနော် ထိုင်နေရာက မမသူဇာ ရေချိုးတဲ့နေရာကို မြင်နေရတယ်လေ။ ရေစိုလို့ ထဘီက အသားမှာကပ်နေတော့ ပကတိအရှိအတိုင်း မြင်နေရသလို ဖြစ်နေလေတော့ အောက်ကကောင်က ငေါထွက်လာတော့တယ်။ အသာ ခေါင်းနှိမ်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးနဲ့ ညှပ်ထား ရတယ်ဗျာ။ မမသူဇာလဲ ရေအမြန်ချိုးပြီး အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားလဲ သနပ်ခါးရေကျဲလေး လိမ်းပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ဟားး လှလိုက်တဲ့ မမရယ်လို့ ရင်ထဲက ဆိုမိတယ်။ “အမေ သမီး လိုက်သွားလိုက်အုန်းမယ်နော်” “အေး အေး သမီး သွားသွား” သူတို့ သားအမိတွေ အပြန်အလှန် ပြောပြီး မမသူဇာက ကျနော့်ဆိုင်ကယ်ရဲ့ အနောက်ကိုအတက်မှာ မမသူဇာဆီက သနပ်ခါးနံ့လေးက နှာဝကိုလာပြီး မိတ်ဆက်တယ်။ တစ်ခါတလေ ဒီလိုပဲ မမမေနှေင်းက ခေါ်ခိုင်းနေကြမို့ မမသူဇာရော သူ့အမေပါ သံသယမဖြစ်ကြဘူး။ ကျနော်ကတော့ ဝုန်းဝုန်းဒိုင်းဒိုင်းနဲ့ ဆုံးဖြတ်ပြီး ထွက်လာပေမယ့် အခုတကယ် သွားရမယ်ဆိုတော့ ဘယ်သွားရမယ်မှန်း မသိဘူး။

ဟိုတယ် သွားဖို့ကလဲ ကျနော်တို့က ဘာမှဖြစ်သေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဘုရားသွားမယ် ဆိုတော့လဲ ဖေ့ဘွတ်ပေါ်မှာ တွေ့သလို ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ့်သာသနာကို ညှိးနွမ်းစေတာမို့ မသွားချင်။ စားသောက်ဆိုင်တွေ ထိုင်မယ် ဆိုပြန်တော့လည်း မမသူဇာကို သိတဲ့သူတွေက ဒီမြို့မှာက အများသား။ ကိုယ့်ဟာကို တိုင်ပတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်ကို တွေ့ရာစီးနေတော့ “ဟဲ့ ကောင်း ဘယ်တွေ မောင်းနေတာလဲ အိမ်ကို မမောင်းဘဲနဲ့” တဲ့။ အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲ “မမ မခေါ်ခိုင်းဘူး ကောင်း ဘာသာ ကောင်း မမကို ပြောစရာရှိလို့ ခေါ်လာတာ” “ဟာကွာ ကောင်း မကောင်းဘူးကွာ.. အဲ့လို မလုပ်နဲ့ မမကို ပြန်ပို့ပေး” တဲ့။ ရမယ် အားကြီးကြီး ဟုတ်တယ် သူ့ကို စကားတွေပြောချင်လို့ ခေါ်လာတာကိုများ ပြန်ပို့ခိုင်း နေသေးတယ်။ သူ့ကို ပြန်မပြောဘဲ ဦးနှောက်ကို အမြန် အသုံးချနေရတယ်။

ကြံစမ်း ဘာလုပ်ရမလဲ ဘယ်သွားရလဲ။ ထွက်စမ်း ထွက်စမ်း အကြံတွေ။ နောက်မှ သတိသွားရတယ်။ တခြား ဟုတ်ရိုးလား။ ကျနော်တို့ရဲ့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်လေးပေါ့။ အောင်မျိုးတို့က ဆိုင်နဲ့အိမ် တွဲထားပေမယ့် အိမ်နဲ့က နည်းနည်း လှမ်းတယ်။ ညဆို ဆိုင်ထဲမှာ အောင်မျိုးပဲ စောင့်အိပ်တာ။ သူ့မိသားစုတွေက အိမ်မကြီးမှာပဲမို့ လွတ်လပ်တယ်လေ။ အဲဒါနဲ့ ဆိုင်ကယ်ပြင်ဆိုင်ကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မမသူဇာက “ကောင်း ဘယ်ကိုလဲ” တဲ့။ မကြားချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်တယ်လေ။ ဆိုင်ရောက်တော့ နေဝင်လို့ အမှောင်လွမ်းနေပြီ။ ကျနော့ဆိုင်ကယ်သံ ကြားတော့ အောင်မျိုးက အိမ်ထဲကနေ ထွက်လာတယ်။

“ကောင်း ဘာလိုလို့လဲကွ”တဲ့ ကျနော်လဲ အောင်မျိုး လက်ကိုဆွဲပြီး “ဟေ့ကောင် ငါ မမသူဇာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး စကားပြောချင်လို့ဟ မင်းဆိုင်ထဲ ပြောလို့ ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား” ဆိုတော့ ဒီကောင်က သဘောပေါက်တယ်။ “ဘာလို့ မဖြစ်ရမှာလဲ.. နေအုန်း ဆိုင်သော့ သွားယူလိုက်အုန်းမယ်” ဆိုပြီး အိမ်မကြီးဘက် ပြန်သွားတော့ မမသူဇာက “ကောင်းရယ် ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ.. ငါတော့ နင့်ယုံမိတာ မှားပြီ” တဲ့။ “ဟာ မမကလဲ ခဏလေးပါ မမနဲ့ စကား ပြောချင်လို့ပါ” ဆိုတော့ “ဒုက္ခပါပဲ ကောင်းရယ် မေ‌နှောင်းနဲ့ ဦးလေးတို့ အဒေါ်တို့ သိရင် မမပဲ အပြစ်ဖြစ်မှာ” လို့ ပူပန်စွာ ပြောနေတဲ့ မမကိုကြည့်ပြီး သနားနေမိတယ်။ အောင်မျိုး ပြန်လာပြီးတော့ ဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးတယ်။ “မင်းတို့ အေးဆေးနေကွာ” တဲ့ “ကျေးဇူးပဲ” လို့ ပြောပြီး မမသူဇာလက်ကို ဆွဲလို့ ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်ပြီး တံခါးပြန်ပိတ် ချက်ထိုးတာကို မမသူဇာက ကြည့်ရင်း မလုံမလဲ စိုးရိမ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ပေါ့။

ဆိုင်ထဲမှာက မီးလုံးငယ် တစ်ပွင့်ပဲ ထွန်းထားတာမို့ အလင်းအားနည်းနေတယ်။ မမလက်ကိုဆွဲပြီး အောင်မျိုးအိပ်တဲ့ ခုတင်မှာ နှစ်ဦးသား တင်ပါးလွဲထိုင်ပြီး မမလက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်းကနေ “မမ ကောင်းကို မချစ်ဘူးလား” လို့မေးတော့ ခေါင်းငုံ့ရင်းကပဲ “ကောင်းရယ် မဖြစ်နိုင်တာတွေ မပြောပါနဲ့လားကွယ်”။ “မမရယ် ဘာလို့ မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ.. ကောင်း မမကို ချစ်တယ်” “ဟင့်အင်း မချစ်နဲ့ကောင်း မမတို့နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ဆင်းရဲရမှာ” “ဟာ အခု မချစ်ရတာကမှ စိတ်ဆင်းရဲတာ မမရဲ့.. မမကို ကောင်းချစ်တယ်” လို့ပြောပြီး မမရဲ့မေးလေးကို လက်မလက်ညှိးနဲ့ ကိုင်လို့ ဆွဲမော့ လိုက်တယ်။ မော့လာတဲ့ မမရဲ့မျက်ဝန်းက ရီဝေလို့ မဟတဟ နှုတ်ခမ်းလွာလေးကို ငုံခဲလိုက်မိတော့ “အင်” ဆိုတဲ့ အသံလေး ထွက်ပြီး ကျနော့်အနမ်းကို ကျေနပ်စွာ ခံယူနေတယ်။

မမပါးစပ်ထဲ လျှာထည့်ပြီး မွေတော့ မမကလဲ ပြန်ပြီးတော့ လျှာနဲ့အတွန်းအထုတ် အစုပ်အဆွဲလုပ်လာတယ်။ ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်း နမ်းနေရင်းက မမနို့အုံပေါ်ကို လက်ရောက်ပြီး အပေါ်က ဆုပ်ကြည့်တော့ ဘရာအပျော့စားလေးကြောင့် အိစက်စက် အရသာကို ထိတွေ့ခံစားရတယ်။ ခါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ဖက် တစ်ဖက်က နို့ကိုကိုင် နှုတ်ခမ်းကလဲ အနမ်းမပျက်ပေါ့။ နှစ်ယောက်သား အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလို့ ကာမအဆိပ်တွေက ငယ်ထိပ် ရောက်နေပြီ။ ကျနော်လဲ အားမရတော့တာကြောင့် မမရဲ့ရင်ဖုံးအင်္ကျီ နှိပ်သီးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ် မြည်အောင် ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်။

“အို ကောင်း ရယ်” လို့ မမနှုတ်က ရေရွတ်သံလေး ထွက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက် နောက်ကို လျှိုလို့ ဘရာချိတ်လေး ဖြုတ်ပေးတယ်။ အချုပ်အနှောင်က လွတ်လာတဲ့ မမနို့လေးတွေက အပြင်ကို ခုန်အထွက် ကတွတ်ပေါက်က ဗျိုင်းစောင့်သလို စောင့်နေတဲ့ ကျနော် မမရဲ့နို့သီးလေးကို ပြေးဟပ် လိုက်တယ်။ “အာ အာ့ ဟင်းး” ဆိုတဲ့ အသံတွေ မမဆီကထွက်လာပြီး ရင်ကော့ပြီး နို့ပေးစို့နေတဲ့ မမနဲ့ တစ်လုံးစို့ တစ်လုံးကိုင်နဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ကျနော်တို့ အရာရာကို မေ့လို့ ကာမအရသာကို တစ်ဆင့်ချင်း တစ်ဆင့်ချင်း ခံစားရင်း ရှေ့တိုးနေကြတယ်။ ကျနော့လက်က နို့ကိုင်ရာကတစ်ဆင့် မမရဲ့ပေါင်ကြားဆီကို ဦးတည်လိုက်တယ်။ မိန်းမနဲ့အပြင်မှာ တစ်ခါမှ မလိုးဖူးပေမယ့် အပြာစာ အပြာကားတွေ ကြည့်ထားပြီး မြင်ဆရာ တင်ထားတာမို့ အခုလက်တွေ့လုပ်တော့ နည်းနည်းတော့ အဆင်ပြေသား။ ကျနော့ရဲ့ လက်က မမပေါင်ကြားဝင်တော့ မမက အတင်းပေါင်စိထားပြီး “ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း ကွာ” နဲ့ ငြင်းဆန်နေတယ်။

ကျနော်က နှာထန်နေပြီမို့  မမပေါင်ကို အတင်းဖြဲပြီး လက်အတင်း ထည့်တော့ နွေးနေတဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လက်နဲ့ အုပ်မိသွားတယ်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ပေးလိုက်တော့ မမရယ်လေ အီး အားနဲ့ တွန့်တွန့် သွားတာဘဲ။ ကျနော်လဲ လက်ခလည်နဲ့ ထဘီပေါ်ကနေ အကွဲကြောင်းတလျှောက် ထက်အောက် ဆွဲလိုက်တော့ ကျနော့လက်မှာ တရော်ကင်ပွန်းရည်လို အရည်တွေ လူးကုန်တယ်။ မမ ထန်ပြီး အရည်တွေ ထွက်နေတာ။ အဲ့ချိန်မှာ မမ သတိဝင်လာတယ်။ ကျနော် သူ့စောက်ဖုတ် နှိုက်နေတဲ့လက်ကို အတင်းဖမ်းဆွဲပြီးတော့ “ကောင်း မမကိုချစ်ရင် မလုပ်နဲ့ကွာ” ဆိုပြီး အတင်း ရုန်းတာ။ ကျနော်ကလဲ “အရမ်း ချစ်လို့ပါ မမရယ်”နဲ့ အတင်း ပြန်လုပ်တာ။ နောက်မမက ကျနော့မျက်နှာကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ပြီး မော့စေပြီးမှ “ကောင်း မမကို ကြည့်စမ်း.. မမကို ကောင်းချစ်လား” တဲ့။

“ကျနော်လဲ ချစ်တယ် မမ တအား ချစ်တာ” ဆိုတော့ “အင်း မမလဲ ကောင်းကို ချစ်တယ်.. ဒါပေမယ့် အခုတော့ မမတို့ ဒီလောက်နဲ့ပဲ တော်ရအောင်နော်.. သူများနေရာမှာ မသင့်တော်ဘူး” လို့ မမက ပြောလာတော့ “မမ တကယ် ကောင်းကို ချစ်လား” ဆိုတော့ “ချစ်တာပေါ့ ကောင်းရယ် ကောင်းက မမကို ချစ်ရင် မမရဲ့စကား နားထောင်ရမယ် နော်” တဲ့။ ကျနော်လဲ ကလေးငယ်လို ခေါင်းလေး ညိတ်ပြတာပေါ့။ အဲ့တော့ မမက ကျနော့်နဖူးကို ရွတ်ကနဲ့ မြည်အောင်နမ်းပြီး “လိမ္မာလိုက်တာ အာ့ကြောင့် ကောင်းကို ချစ်တာ ကဲ ကောင်းပြန်ရအောင်” ဆိုပြီး အဝတ်တွေကို သေသပ်အောင် လုပ်တယ်။

မမရဲ့ထဘီ ဖြန့်ဝတ်တော့ အရည်တွေ ကွက်နေတော့ လှည့်ဝတ်တာကို ကြည့်ပြီး ကျနော်က ရီတော့ လူဆိုးကြောင့်ဆိုပြီး ကျနော်လက်မောင်းကို ဆွဲဆိတ်တယ်။ နာပေမယ့် မနာသလိုပဲ။ ကျေနပ်တဲ့ စိတ်နဲ့ ပျော်နေမိတယ်။ အဲညက မမကို သူ့အိမ် ပြန်ပို့ပြီး မိုးမမြင် လေမမြင်နဲ့ ပျော်နေခဲ့တယ်။ မမသူဇာနဲ့ ကျနော် ချစ်သူတွေသာဖြစ်တယ် စကားလေးတောင် နေ့တိုင်းမပြောရဘူး။ ဆိုင်မှာ တွေ့တုန်း မမ မသိအောင် ခိုးပြုံးပြ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ခိုးကြည့်။ ဒီလိုပဲ နေနေရတယ်။ အောင်မျိုးက မေးတယ်။ “ကောင်း မင်းနဲ့ မင်းမမက ဘယ်လိုလဲ” တဲ့ “ဘယ်လိုမှ မလဲဘူး ဟရောင်ရေ မင်းဆီလာတဲ့ ညကပဲ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ရသေးတယ်” ဆိုတော့ “ကောင်းရာ တွေ့ဖို့ ကြံအုန်းလေ.. အချစ်ဆိုတာက အမြဲ ထိတွေ့ နေမှကွ.. အနေဝေးရင် အေးသွားမယ်” တဲ့။

လောလောဆယ်တော့ အေးလဲ မတတ်နိုင်ဘူး။ တွေ့ဖို့ကလဲ သူလဲ သူ့အလုပ်နဲ့ ကိုယ်ကလဲ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ ကိုယ်က အချိန်ပေးနိုင်တောင် သူက အချိန်မပေးနိုင်ဘူး။ မမမေနှောင် သိလို့မရ အိမ်က သိလို့မရ ဆိုတော့ ပိုဆိုး။ မမနဲ့ တွေ့ခဲ့တဲ့ တခဏတာ အတွေ့လေးကိုပဲ ပြန်လွမ်းနေရတယ်။ အဲ့လိုနဲ့ တစ်လလောက် အကြာမှာတော့ ကျနော့ကို ကံဆရာက မျက်နှာသာ ပေးလာခဲ့တယ်။ တခြား မဟုတ်ဘူး အမေ့ရွာက ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းမှာ အဖေ အမေတို့က ဇရပ်တစ်ဆောင် လှူဒါန်းထားတာ ဆရာတော်ကြီး မွေးနေ့နဲ့ တိုက်ပြီး ရေစက်ချပွဲ လုပ်မယ်ဆိုတော့ ကျနော်ကလွဲလို့ အဖေ အမေနဲ့ မမမေနှောင်းတို့  ရွာကို သုံးရက်လောက် သွားကြမယ်ပေါ့။

မမဆိုင်က ဖောက်သည် အပျက် မခံချင်တာမို့ မမသူဇာကို ဆက်ဖွင့်ထားဖို့ လွဲထားခဲ့တယ်လေ။ ဒါက ကျနော့အတွက် အကွက်ဖြစ်သွားတယ်။ မမ မရှိတော့ မမအစား ဆိုင်ကို ကျနော်က သွားသွား ကြည့်ပေးဖို့ မမမေနှောင်းက အမှာပါးခဲ့တော့ အဆင်ပြေပြီလေ။ ပထမရက်ကတော့ ကျနော် မမကို ဆိုင်ထဲမှာ ထိုင်ရင်းပဲ စကားပြောရတယ်။ ကျနော် မမကို တွေ့ချင်လို့ အတင်းပူဆာလို့ နောက်ဆုံးတော့ မမက လိုက်လျောပေးတယ်။ နေရာ ကတော့ တခြားနေရာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်တို့ အိမ်ပဲပေါ့။ အိမ်ကိုက မမသူဇာက မကြာခဏ လာနေကြဆိုတော့ ဘယ်သူမှ သိပ်ဂရုမပြုဘူး။

တစ်ခုတော့ရှိတယ် ကျနော် သွားခေါ်လို့တော့ မဖြစ်ဘူးလေ။ ကျနော်က ဆိုင်ကို တစ်ရက်ခွင့်တောင်းပြီး အိမ်က စောင့်နေလိုက်တယ်။ မမကတော့ ပုံမပျက် ဆိုင်ဖွင့်ပြီးမှ ကျနော်တို့အိမ်မှာ အဝတ်စ ယူစရာရှိတယ်ဆိုပြီး ဘေးကဆိုင်ကို ဆိုင်အပ်ခဲ့ပြီး အိမ်ကိုလာလိုက် အားလုံး ဒေါင့်ကို စေ့နေရော။ မမက ၉ နာရီလောက်မှ လာမယ့်ဟာကို မနက် အိပ်ရာထပြီးထဲက ကျနော် ဂဏာ မငြိမ်ဖြစ်လို့နေတယ်။ ၈ နာရီလောက်ကျတော့ ရေချိုးလိုက်တယ်။ ဆပ်ပြာကို အထပ်ထပ်တိုက် ညီလေးကိုလဲ သေသေချာချာ ဆေးကြောလို့ပေါ့ လက်ထဲမှာ ညီလေးကိုကိုင်ရင်း မမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်လာတယ်။

ဟိုညက အနမ်းတွေ အထိအတွေ့တွေကို ပြန်သတိရတာနဲ့ ထိပ်က အရည်တောင် စို့လာတယ်။ မနေနိုင်တော့တာနဲ့ တစ်ချီပြီးအောင် ထုပလိုက်တယ်။ ၉နာရီကျော်တော့ ထီးလေးဆောင်းလို့ မိုးပြာရောင် ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ မမရောက်လာခဲ့တယ်။ မမ အိမ်ထဲဝင်တာနဲ့ ကျနော် အပေါက်ဝကနေ ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ပြီး ဘယ်သူမှ မရှိတာနဲ့ တံခါးကိုအမြန်ပိတ် ချက်ထိုး လိုက်တယ်။ ပြီး မမလက်ကို ဆွဲလို့ အပေါ်ထပ် ကျနော့်အခန်းကို ခေါ်လာလိုက်တယ်။ ကျနော့်အခန်းထဲကို ရောက်တာနဲ့ မမကိုပွေ့ဖက်လို့ နမ်းရင်း “ချစ်လိုက်တာ မမရယ်” ဆိုတော့ မမက အဖက်မခံဘဲ “နေပါအုန်း ကောင်းရယ် အဝတ်တွေကြေကုန်မယ်” ဆိုတော့ ကျနော်က “ကြေမှာ ကြောက်ရင် ချွတ်လိုက်လေ မမ” ဆိုတော့ မျက်စောင်း ထိုးပြီး “ဒါမျိုးကျ မသင်ရဘူး တတ်တယ်” တဲ့။

ပါးစပ်က ပြောပေမယ့် ကျနော့်အလိုတော့ လိုက်ရှာပါတယ်။ မမရဲ့အင်္ကျီနဲ့ ထဘီကို ချွတ်လိုက်တော့ မမ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘရာနီရဲရဲလေးနဲ့ ပင်တီပန်းရောင်လေးနဲ့ လှချင်တိုင်း လှနေတဲ့ မမကို ရင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အနမ်းတွေချွေလိုက်ရင်း ခုတင်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ မမကလဲ စိတ်ကို လွတ်ပေးလိုက်တယ် ထင်တယ်။ လူးလွန့်လို့ ခံစားနေတယ်။ မမရဲ့ဘရာလေးကို ချွတ်ပြီး လုံးဝန်းပြီး လှပတဲ့နို့တွေကို ကျနော့လျှာနဲ့ အားရပါးရ ဆွဲဆွဲစုပ်လိုက်တော့ မမလဲ ရှီုးရှီုးဆိုတဲ့အသံနဲ့ ရင်ကို ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ မမနို့လေးက ကလေးမတိုက်ဖူးသေးတာမို့ နို့သီးခေါင်းလေးက သေးသေးလေး အဲ့နို့သီးလေးကို ငုံလိုက်စို့လိုက် လုပ်ရာကနေ လက်ကမမပေါင်ကို ဖြစ်ညှစ်ရင်း ထက်အောက် စုံဆန် သွားနေလိုက်တယ်။

မမက အတွေ့ကြုံ ရှိပြီးသားမို့ တကယ် ခတ်ကွင်းလဲ ပြင်ရော အိန္ဒြေသိက္ခာတွေ အကုန်ခွာချလိုက်ပြီး မမလက်က ကျနော့ပုဆိုးကိုဖြေပြီး လီးကို လက်နဲ့ ဆုပ်ပြီး ထက်အောက် လှုပ်ရှားပေးတော့ မိန်းမရဲ့အထိအတွေ့ မခံဖူးတဲ့ ကျနော့လီးကြီးက ဒစ်ကြီးကားလို့ အစွမ်းကုန် ထောင်နေရော။ မမက ကျနော့ဒစ်ကို သူ့လက်မနဲ့ပွတ်ပြီး ဝလုံးရေး နေရင်းက “ကောင်း ရယ် မင်းဟာကြီးက မတရားပဲ” တဲ့။ “ဘာမတရားတာလဲ မမ” ဆိုတော့ “ကြီးတာလေ” တဲ့။ “ဟုတ်ရဲ့လား မမရယ် မမ ယောက်ျား လီးနဲ့ ဘယ်သူ့ဟာ ကြီးလဲ” “ဟာ ကွာ” တဲ့။ ရှက်လို့ မဖြေတဲ့ မမကို “ပြောပါ မမကလဲ ဘယ်သူ့ဟာ ကြီးလဲလို့” ထပ်မေးတော့မှ တိုးတိုးလေးနဲ့ “ကောင်းဟာ ကြီးတယ်” တဲ့။

ကျနော်လဲ မမရဲ့ အဖြေကိုကြားတော့ ပိုစိတ်ထလာပြီး ကမန်းကတမ်းထပြီး မမရဲ့ပင်တီကို ဆွဲချွတ်တော့ မမက ချွတ်ရလွယ်အောင် ဖင်ကိုကြွပေးတယ်။ ပင်တီလေး ကျွတ်သွားတာနဲ့ အမွေး မဲမဲလေးတွေ ဖုံးနေတဲ့ မမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတာနဲ့ စိတ်ခံစားမှုက အထွတ်အထိပ် ရောက်ပြီး ပြီးချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွားတယ်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲလိုက်တော့ အစိပြူးပြူးနဲ့ ကာမရေကြည်တွေ ရွဲနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့တာနဲ့ ကုန်းပြီး လျှာနဲ့ ယက်လိုက်တော့ “အို အမေ့” ဆိုပြီး တွန့်သွားပြီး မမက သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ အတင်းအုပ်ပြီး “ကောင်း မလုပ်နဲ့ကွာ ရွံစရာကြီး” တဲ့။ “ရွံပါဘူး မမကလဲ မမကို ကောင်းစေချင်လို့” ပြောလဲပြော မမလက်ကို အတင်းဖယ်ပြီး အစိ ပြူးပြူးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။

ညှီစို့စို့ အနံ့နဲ့ ငံကျိကျိအရသာကို ခံစားလိုက်ရပေမယ့် မမကို ကောင်းစေချင်တာရယ် ကြည့်ထားတဲ့ အပြာကားထဲက ပညာတွေကို လက်တွေ့ အသုံးချကြည့်ချင်တာနဲ့ပဲ မနားတမ်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျှာပြားကြီးနဲ့ ယက်လိုက်တယ်။ နောက် လျှာနဲ့အထဲကို ရောက်နိုင်သမျှ ထိုးထည့်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ မမကလဲ ကာမစည်းစိမ်ကို ခံစားနေလိုက်တာများ မျက်လုံးစုံမှိတ်လျှက် ကျနော့ဆံပင်တွေကို ဆွဲဆုပ်ပြီး တအီးအီး တအားအားနဲ့ပေါ့။ ကျနော်လဲ မနေနိုင်တော့တာနဲ့ “မမ ကောင်း ချစ်ချင်ပြီ..ချစ်ချင်ပြီလို့” အသံတွေတုန် ရင်တွေခုန်ရင်း ပြောလိုက်တော့ မမက “ကောင်း ချစ်ချင် ချစ်လေ ချစ်လေ” ဆိုပြီး ဒူးထောင်ပြီး ပေါင်ကား ပေးထားတော့ ကျနော်လဲ ပေါင်ကြားဝင်ပြီး မမစောက်ဖုတ်ဝကို လီးတေ့ပြီး ဆောင့်ထိုးလိုက်တယ်။ “အာ့ အ” လို့ မမဆီက အသံထွက်လာတယ်။ ကျနော် ထိုးသွင်းလိုက်တာက အထဲမဝင်ဘဲ အပေါ်ကိုချော်ပြီး မမအစိကို ကလော်ထိုးသလို ဖြစ်သွားတာလေ။ မမက ချော်သွားတဲ့ ကျနော့်လီးကို သူကိုယ်တိုင်ကိုင်ပြီး အဝကို ပြန်တေ့ပေးတယ်။ ကျနော်လဲ ခါးအားနဲ့ နောက်တစ်ခါ ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ “ဗြွတ်” ဆို ဝင်သွားတယ်။

လီးတလျှောက်လုံး မကြုံဖူးတဲ့ အထိအတွေ့နဲ့ နွေးထွေးတင်းကြပ်မှု အရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတယ်။ မမကလဲ “အမလေး သေပါပြီ ကောင်းရယ် တအား လုပ်ရလား” ဆိုတဲ့ အသံလဲ ကြားရော ကျနော့စိတ်က ပိုထန်လာပြီး မမစောက်ဖုတ်ကို အတင်းဆောင့်ပစ်လိုက်တာ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော် လောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ် လီးတလျှောက် ကျဉ်သလိုလို ဖြစ်လာပြီး လီးရေတွေ ပန်းထွက်သွားတော့ လီးကို မမစောက်ဖုတ်ထဲကို အဆုံးထိုးထည့်ပြီး အတင်းကပ်ထားလိုက်တယ်။ မမက လင်ရဖူးတော့ ကျနော့ အခြေအနေကို သိတယ်။ ကျနော့်ဖင်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲပြီး ကပ်ထားပေးတယ်။ နှစ်ယောက်သား ခဏငြိမ်နေပြီ အရသာခံနေကြတယ်။

မမက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ငြိမ်ပြီး ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော့ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို ဖွဖွလေး သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ ဆော့ကစားရင်းက “ကောင်း မမကို ချစ်ရတာ ကောင်းလား” လို့ မေးတော့ မမပါး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ တရွှတ်ရွှတ် နမ်းရင်း “ကောင်းတယ်မမ တအားကောင်းတာပဲ မမရော ကောင်းလားဟင်” ဆိုတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြီး “အင်းး” တဲ့ “မမ ကောင်းလုပ်တာ ခဏလေးနော်” ဆိုတော့ “အော် အဲ့ဒါက ကောင်းကမှ မလုပ်ဖူးသေးတာ နောက်ကျရင် ကြာမှာပေါ့” ဆိုတော့။

“မမ ကောင်း ထပ်ချစ်အုန်းမှာနော် မဝသေးဘူး” ဆိုတော့၊ “သဘော သဘော ကောင်းသဘော မမတော့ မှားပြီထင်တယ်” တဲ့။ “မမက ဘာမှားလို့” ဆိုတော့ “မှားတာပေါ့ ကောင်းရယ် ကောင်းက မမထက် အများကြီးငယ်တယ် နောက်လူပျိုလေး မမက တစ်ခုလပ်လေ” “ဟင့်အင်း ကောင်း အဲ့ဒါတွေ မသိဘူး မမကို ချစ်တာပဲ သိတယ်.. မမရော ကောင်းကို မချစ်ဘူးလား” “အော် ကောင်းလေးရယ် ကောင်းလေးကို ချစ်လို့ ခုလို အလိုလိုက်မိတာပေါ့” တဲ့။ “မမ ကောင်းကို တကယ် ချစ်တာနော် မညာရဘူး” “မညာပါဘူး ကောင်းရယ် နေပါအုန်း ကောင်းရော မမကို ဘယ်တုန်း က စချစ်တာလဲ” လို့မေးတော့ မမမျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်းက “ဟိုလေ မမ ကောင်းကို လာပြတုန်းက” လို့ပြောတော့ မမ တစ်ယောက် မျက်မှောင်လေး ကြုတ်ပြီး စဉ်းစားပြီး “နေပါအုန်း မမက ဘာလာပြတာလဲ” တဲ့။

အဲ့တော့မှ ကျနော်လဲ “ဟီး” ဆိုရီပြီး “စံပါယ်ရုံနားမှာ လာပြတာလေ” ဆိုတော့မှ သဘောပေါက်ပြီး “ဟာ ကောင်း ကွာ မကောင်းဘူး တော်တော် ဆိုးတယ်” တဲ့။ “ဟားဟား မဟုတ်ဘူးလား ကောင်းကို လာပြတာလေ” ဆိုတော့ ကျနော့လက်မောင်းကို မနာအောင် ဆွဲကိုက်ပြီး “သွားအဲ့နေ့က ရှက်လိုက်တာ မပြောနဲ့” တဲ့။ ပြောဆိုနေရင်းက စိတ်ပြန်ထလာတော့ “မမ ချစ်အုန်းမယ်နော်”ဆိုတော့ မမက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ “မမ ကောင်း အောက်ကနေမယ်” ဆိုတော့ “အင်းပါ” တဲ့။

ကျနော် အောက်က ပက်လက်လှန်အိပ်ပေးတော့ မမက အပေါ်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး အဝတေ့ပြီး အသာဖိသွင်းတယ်။ “အာ ကောင်းရယ် မင်းဟာက ကြီးတယ်ကွာ” တဲ့။ “ကြီးတာ မကောင်းလို့လား မမ” ဆိုတော့ “နာတယ်ကွ” တဲ့။ အဲ့အသံလဲ ကြားရော မမခါးကို ကိုင်ပြီးတော့ အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်လိုက်တယ်။ “အား သေပီ ကောင်းရယ် သူ့အသား မဟုတ်တိုင်း” တဲ့။ မျက်နှာလေး ရှူံ့လို့ပြောနေတဲ့ မမကို ကာမစိတ်တွေ ထန်နေတဲ့ ကျနော် ဘာမှမပြောဘဲ အတင်း အောက်ကနေ ပင့်ဆောင့်နေတော့တာပဲ။ မမကလဲ ပြန်ဆောင့် လိုးပေးတယ်။

ကျနော်ရဲ့အဆောင့် နားချိန်ဆို မမက ကြိတ်ပြီးပွတ်တာ ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ။ လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိထည့်ပြီး ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ကြိတ်တာက မမအစိကို ချေသလိုမို့ထင်တယ် မမ တအားကြိုက်ပုံပဲ။ မမနဲ့ ကျနော် အဲ့နေ့က လေးချီလောက် လိုးကြတယ်။ ပြီးလို့ ရေမိုးချိုးပြီး မမမေနှောင်ရဲ့ မှန်တင်ခုံက ပစ္စည်းတွေနဲ့ အလှပြန်ပြင်ပြီး မမလဲ ဆိုင်ကိုပြန်တယ်။ နောက်မို့ဆို ကျနော် ကြမ်းထားလို့ မျက်နှာမှာ လိမ်းထားတဲ့ မှုန်နံ့သာတွေ တစ်စက်မှ မကျန်ဘူးလေ။ နောက်နေ့မှာပဲ အဖေတို့ ပြန်ရောက်လာပြီး မမနဲ့ ကျနော်ဆုံဖို့ အခွင့်ရေးမရသလို မမလဲ သူ့အိမ်က သဘောတူတဲ့ လူနဲ့လက်ထပ်ပြီး သူ့ယောက်ျား တာဝန်ကျတဲ့ မြို့ကိုလိုက်သွားလို့ ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဦးဆိုဆို လက်ဦးဆရာပဲပြောပြော မမနဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးက ပြည်ဖုံးကားလေး ချလိုက်ရပါတော့တယ်။…ပြီးပါပြီ